De heerlijke kerstgedachte
Het is weer bijna zover, ons kerstfeest. We begraven overal ter wereld de strijdbijl voor 1 week om met elkaar het leven te vieren. We gaan gezellig met de hele familie dineren en bijpraten onder genot van heerlijk eten. En als klap op de vuurpijl schenken we onze kinderen geschenken uit de naam van de vrede die we beeld geven in een goedheiligman.
En dat is hoe Amerikaanse media kerst voorstellen. Vanaf begin November platgebombardeerd worden onder de kerstliederen van minimaal 10 jaar oud. Waarna je verheerlijkt wordt door alle te dure Kersttroep in de bouwmarkten. Dit wordt in rap tempo opgevolgd door onze al Nederlandse zwartepieten discussie waarmee we de Sinterklaas periode overschaduwen.
Hierna belanden we in de 'leukste' periode van het jaar. De aanloop naar het jaarlijkse etentje met de gehele familie voor de verjaardag van iemand die meer dan tweeduizend jaar geleden geboren is. Och wat een mooie traditie toch? Het begint allemaal met het beslissen waar men zich vol gaat vreten. Wordt het bij oma, ome Karel of toch weer bij de Chinees? Oma was vorig jaar natuurlijk al, de Chinees is te duur en ome Karel gaat 'toevallig' op vakantie naar de Costa Brava met kerst. En dan zijn je ouders de helden van de familie:" het kan wel bij ons!" roept je moeder triomfantelijk. En nu begint de nachtmerrie pas echt.
De kerstboom wordt door deze aangelegenheid meteen uit de kast gehaald. Natuurlijk moet zusterlief hem helemaal versieren met zoveel prullen; ongekend. Je vader gaat extra werken om die kerstliedjes ,waar natuurlijk iedereen van houdt, te ontvluchten. En je moeder? Die raakt in een obsessie voor het kerst diner. Één maal in de vijf tot tien jaar is je moeder echt moeite aan het doen voor een maaltijd. En of ze erin overdrijft. "Kalkoen? Of toch gevulde spruitjes met een haasje?" De innerlijke strijd die zij voert maak je de komende weken dagelijks mee.
En dan komt het moment van het diner. Eigenlijk wou je dat je ziek was, maar dat kan natuurlijk niet. Je wordt de komende drie uur volgestampt met de delicatessen die je moeder uit een jumbo tijdschrift met kerstdinertips heeft gehaald. Dit terwijl je de standaard vragen van je ooms en tantes afweert. "En wat ga je later studeren? En hoe is het met de verkering? Wanneer kom je ons helpen met onze verbouwing." Vragen die jaarlijks terugkomen dus je hebt al een antwoord paraat om ze af te weren.
En dan is het diner veel te laat voorbij. Oma blijft natuurlijk slapen, in jouw bed te verstaan. Jij bent jong, jij kan wel op de bank slapen. Eerst vertrekken alle ooms en tantes, daarna de ouders met jonge kinderen. En als bijna laatste het jonge koppel. En ze geven elkaar zo'n ongemakkelijk voor ze weggaan. Zo'n knipoog die suggereert dat men straks gaat paren alsof het lot van de wereld ervan afhangt. Iedereen heeft het door maar wil hun pret niet verpesten.
En dan is de dag erna iedereen weg, en er was rust.
En in die rust gaat de tv aan. En dit is het symbool van de nutteloosheid en miserable van de kerstdagen. Je aanschouwt me iedereen die over is de grootste horror van het jaar. De Home Alone films. Het is dat het oké films zijn maar anders had men bij mij thuis 'toevallig' problemen met de meterkast op die avonden. En ik zou er niet van terugschieten de stroom langer uit te houden.
En in die rust besef je je wat kerst is. Een vredes bestand van 24 hele uren om jezelf vol te stampen. 24 uur lang vreten in plaats van schieten, en daarna gaat men vrolijk weer verder.
De kerstgedachte is een precieze belichaming van wat er mis is met deze maatschappij. Voor één week zijn we zo geweldig en leuk hier in het westen, en de hele wereld moet meevieren. Want wij zijn toch zulke perfecte mensen in het westen? Wereldhonger, klimaatverandering en oorlogen, we hebben ze kennelijk allemaal voor een week opgelost in het jaar. En die week erop gaan we verder als de narcistische maatschappij die we zijn.
Het is weer bijna zover, ons kerstfeest. We begraven overal ter wereld de strijdbijl voor 1 week om met elkaar het leven te vieren. We gaan gezellig met de hele familie dineren en bijpraten onder genot van heerlijk eten. En als klap op de vuurpijl schenken we onze kinderen geschenken uit de naam van de vrede die we beeld geven in een goedheiligman.
En dat is hoe Amerikaanse media kerst voorstellen. Vanaf begin November platgebombardeerd worden onder de kerstliederen van minimaal 10 jaar oud. Waarna je verheerlijkt wordt door alle te dure Kersttroep in de bouwmarkten. Dit wordt in rap tempo opgevolgd door onze al Nederlandse zwartepieten discussie waarmee we de Sinterklaas periode overschaduwen.
Hierna belanden we in de 'leukste' periode van het jaar. De aanloop naar het jaarlijkse etentje met de gehele familie voor de verjaardag van iemand die meer dan tweeduizend jaar geleden geboren is. Och wat een mooie traditie toch? Het begint allemaal met het beslissen waar men zich vol gaat vreten. Wordt het bij oma, ome Karel of toch weer bij de Chinees? Oma was vorig jaar natuurlijk al, de Chinees is te duur en ome Karel gaat 'toevallig' op vakantie naar de Costa Brava met kerst. En dan zijn je ouders de helden van de familie:" het kan wel bij ons!" roept je moeder triomfantelijk. En nu begint de nachtmerrie pas echt.
De kerstboom wordt door deze aangelegenheid meteen uit de kast gehaald. Natuurlijk moet zusterlief hem helemaal versieren met zoveel prullen; ongekend. Je vader gaat extra werken om die kerstliedjes ,waar natuurlijk iedereen van houdt, te ontvluchten. En je moeder? Die raakt in een obsessie voor het kerst diner. Één maal in de vijf tot tien jaar is je moeder echt moeite aan het doen voor een maaltijd. En of ze erin overdrijft. "Kalkoen? Of toch gevulde spruitjes met een haasje?" De innerlijke strijd die zij voert maak je de komende weken dagelijks mee.
En dan komt het moment van het diner. Eigenlijk wou je dat je ziek was, maar dat kan natuurlijk niet. Je wordt de komende drie uur volgestampt met de delicatessen die je moeder uit een jumbo tijdschrift met kerstdinertips heeft gehaald. Dit terwijl je de standaard vragen van je ooms en tantes afweert. "En wat ga je later studeren? En hoe is het met de verkering? Wanneer kom je ons helpen met onze verbouwing." Vragen die jaarlijks terugkomen dus je hebt al een antwoord paraat om ze af te weren.
En dan is het diner veel te laat voorbij. Oma blijft natuurlijk slapen, in jouw bed te verstaan. Jij bent jong, jij kan wel op de bank slapen. Eerst vertrekken alle ooms en tantes, daarna de ouders met jonge kinderen. En als bijna laatste het jonge koppel. En ze geven elkaar zo'n ongemakkelijk voor ze weggaan. Zo'n knipoog die suggereert dat men straks gaat paren alsof het lot van de wereld ervan afhangt. Iedereen heeft het door maar wil hun pret niet verpesten.
En dan is de dag erna iedereen weg, en er was rust.
En in die rust gaat de tv aan. En dit is het symbool van de nutteloosheid en miserable van de kerstdagen. Je aanschouwt me iedereen die over is de grootste horror van het jaar. De Home Alone films. Het is dat het oké films zijn maar anders had men bij mij thuis 'toevallig' problemen met de meterkast op die avonden. En ik zou er niet van terugschieten de stroom langer uit te houden.
En in die rust besef je je wat kerst is. Een vredes bestand van 24 hele uren om jezelf vol te stampen. 24 uur lang vreten in plaats van schieten, en daarna gaat men vrolijk weer verder.
De kerstgedachte is een precieze belichaming van wat er mis is met deze maatschappij. Voor één week zijn we zo geweldig en leuk hier in het westen, en de hele wereld moet meevieren. Want wij zijn toch zulke perfecte mensen in het westen? Wereldhonger, klimaatverandering en oorlogen, we hebben ze kennelijk allemaal voor een week opgelost in het jaar. En die week erop gaan we verder als de narcistische maatschappij die we zijn.