Worst
Het is vrijdagmiddag wanneer we op de trein zitten naar Amsterdam centraal. Nog snel even alles checken.'Telefoon check, boek check, koptelefoon check en droge worst check.' Geweldig ik heb alles. Behalve mijn Unox muts. Ik vind het nog steeds debiel. Het gaat vast wel eens sneeuwen in Los Angeles. Toch? Maar dat doet er niet toe. Die droge worst, echte Drentse koster worst van de slager. Je weet wel zo'n eentje die net niet te pittig is maar toch te pittig. Zo'n eentje met een perfect diepe vleeskleur. Waarin de witte stukjes even present zijn als Nederland op het EK 2016. Zo'n perfecte droge worst waarvan je de beschrijving leest en het water je ervan in de mond gaat lopen. Zo'n worst zit er in mijn tas. Of om precies te zijn een pakje met 6 van die lekkernijen. Maar het is tijd om te gaan. Ik zeg voor een laatste keer dag tegen ons huisje en stap de taxi in.
Het is ondertussen vijf uur als we in Lelystad overstappen op de trein naar Schiphol. Ik ploeg met mijn tanden door waarschijnlijk mijn laatste stroopwafel in een hele lange tijd. Niet dat ik van stroopwafels houd. Veel te droog voor mij. Er worden verderop broodjes Unox voor het goede doel verkocht. De geur van rookworst en deo is sterk aanwezig op het perron. Zoals gewoonlijk zou m'n broertje wel weer de deo geur zijn. Halve bus deo leeggemaakt 'omdat het op moest'. Deed hij dat maar vaker
Nu we aankomen op het vliegveld begin ik toch wel zenuwachtig te worden. Voor we de taxfree zone ingaan moeten we eerst door de douane. Als ze de worsten vinden heb ik echt veel gezeik. Daar is de douane al. Ik zeg:'Pap, hoe duur zijn die scanapparaten en wat scannen ze allemaal?' Ik krijg een geruststellend antwoord.' Ze kosten een paar miljoen dus ik zou ze niet slopen als ik jouw was, en ze controleren op metalen voorwerpen zoals pistolen.' Als we door de machine zijn vraagt een strenge meneer van de douane of ik nog spullen heb die ik eerst moet melden. Ik antwoord:'nee'. Dit wordt goedgekeurd en we zijn door de Nederlandse douane. Dat ging nog best makkelijk.
We zitten ondertussen toch al vier uur op onze vlucht te wachten. Fucking Chinezen altijd. Kunnen ze niet een keer hun vluchten niet vertragen. Waar is de logica überhaupt te vinden. We stappen op een vliegtuig dat gaat van Peking naar Los Angeles met een tussenstop in Amsterdam en Londen. Waarom niet gewoon rechtstreeks? Ik word hier alleen maar zenuwachtig van. Al dat wachten. Daar wordt de worst niet lekkerder op. Maar binnen 'een uur' zou het vliegtuig klaar zijn om te boarden. Is ondertussen wel een rekbaar begrip:'een uur','in enkele ogenblikken' of 'even geduld alstublieft wij doen ons uiterste best'. Die hebben we ondertussen al drie keer gehoord ofzoiets. Ondertussen zie ik mijn vader en moeder koffie wegslurpen als een stel junkies aan de heroïne. En natuurlijk mijn extreem liefdadige broertje die ondertussen aan zijn derde blikje Coca-Cola begint. Ik snap hun echt niet. De enige cola die een beetje te drinken is is Pepsi. Maar ja daar zal ik wel alleen in staan. Maar als je dan denkt dat het niet slechter kan is er mijn jongere broertje. Hij kan heel slecht tegen suiker. En met slecht bedoel ik dat hij na één chocoladereep neer gaat. Daarom drinkt hij alleen van die groene sapjes. Je weet wel die groente sapjes die alleen een docent Nederlands of zo zou drinken. Maar het 'mooie' is dat mijn moeder dit zo'n mooi alternatief vind dat ik gezellig met hem mee mag drinken. Omdat ik zogenaamd niet genoeg groente eet. Ik wil niet veel zeggen maar dat andere broertje van heeft net zijn derde blikje cola op en zit te zeiken om een vierde.
Maar na al die tijd te wachten kunnen we eindelijk boarden. Nu mag ik gezellig een SpongeBob film gaan kijken omdat natuurlijk geen enkele vliegmaatschappij het laatste deel van de hobbit heeft. Ik zit er ook aan te denken om te melden wat in mijn tas heb zitten. Maar dat doe ik niet. Wat zouden mijn ouders er wijzer van worden?
Nu we de Amerikaanse douane naderen word ik toch wel echt zenuwachtig. Deze gasten houden je bijna letterlijk op de kop. Tassen worden volledig leeggehaald. Voor ons is een Afro-Amerikaans gezin aan de beurt. Hun tassen worden helemaal leeggehaald. Ik begin het echt in mijn broek te doen. De douanier zegt tegen het gezin voor ons dat hun roti het land niet in mag omdat het ziekten zou bevatten. Ze worden uit de rij verwijderd en ergens anders uitgehoord. Nu zijn wij aan de beurt. Dit is het moment van de waarheid. Nu moet het lukken. De douanier vraagt of ik iets bij me heb om te melden net als in Nederland. Nu wordt van mijn jongste broertje zijn tas wel leeggehaald. Hij staat bang tegen mijn moeder aan. De situatie wordt geruststellender als zijn sapje wel het land in mag. Mijn vaders sigaretten ook, en mijn moeders tumtums ook. Ik kan gewoon doorlopen. In mijn ooghoek zie ik dat van de zwarte man zijn groene sapje wordt ingenomen.'Rare jongens die Amerikanen, toch pap?'
'En dat was de eerste keer dat ik in contact kwam met Amerika' zegt een man in de eind 20 tegen zijn klant op een festival. De klant antwoordt in hetzelfde Amerikaanse brabbel-taaltje:' Je kan zeggen wat je wil, maar deze worst is echt fucking lekker. Waar haal je die?' Waarop de klant als antwoordt krijgt:'Slagerij Drent in Hoogeveen.' De twee mannen maken hun praatje af wanneer de show begint.
Die avond won een zekere worst verkoper Presidential Medal of Freedom met zijn boek: Onzichtbaar racisme.
Het is vrijdagmiddag wanneer we op de trein zitten naar Amsterdam centraal. Nog snel even alles checken.'Telefoon check, boek check, koptelefoon check en droge worst check.' Geweldig ik heb alles. Behalve mijn Unox muts. Ik vind het nog steeds debiel. Het gaat vast wel eens sneeuwen in Los Angeles. Toch? Maar dat doet er niet toe. Die droge worst, echte Drentse koster worst van de slager. Je weet wel zo'n eentje die net niet te pittig is maar toch te pittig. Zo'n eentje met een perfect diepe vleeskleur. Waarin de witte stukjes even present zijn als Nederland op het EK 2016. Zo'n perfecte droge worst waarvan je de beschrijving leest en het water je ervan in de mond gaat lopen. Zo'n worst zit er in mijn tas. Of om precies te zijn een pakje met 6 van die lekkernijen. Maar het is tijd om te gaan. Ik zeg voor een laatste keer dag tegen ons huisje en stap de taxi in.
Het is ondertussen vijf uur als we in Lelystad overstappen op de trein naar Schiphol. Ik ploeg met mijn tanden door waarschijnlijk mijn laatste stroopwafel in een hele lange tijd. Niet dat ik van stroopwafels houd. Veel te droog voor mij. Er worden verderop broodjes Unox voor het goede doel verkocht. De geur van rookworst en deo is sterk aanwezig op het perron. Zoals gewoonlijk zou m'n broertje wel weer de deo geur zijn. Halve bus deo leeggemaakt 'omdat het op moest'. Deed hij dat maar vaker
Nu we aankomen op het vliegveld begin ik toch wel zenuwachtig te worden. Voor we de taxfree zone ingaan moeten we eerst door de douane. Als ze de worsten vinden heb ik echt veel gezeik. Daar is de douane al. Ik zeg:'Pap, hoe duur zijn die scanapparaten en wat scannen ze allemaal?' Ik krijg een geruststellend antwoord.' Ze kosten een paar miljoen dus ik zou ze niet slopen als ik jouw was, en ze controleren op metalen voorwerpen zoals pistolen.' Als we door de machine zijn vraagt een strenge meneer van de douane of ik nog spullen heb die ik eerst moet melden. Ik antwoord:'nee'. Dit wordt goedgekeurd en we zijn door de Nederlandse douane. Dat ging nog best makkelijk.
We zitten ondertussen toch al vier uur op onze vlucht te wachten. Fucking Chinezen altijd. Kunnen ze niet een keer hun vluchten niet vertragen. Waar is de logica überhaupt te vinden. We stappen op een vliegtuig dat gaat van Peking naar Los Angeles met een tussenstop in Amsterdam en Londen. Waarom niet gewoon rechtstreeks? Ik word hier alleen maar zenuwachtig van. Al dat wachten. Daar wordt de worst niet lekkerder op. Maar binnen 'een uur' zou het vliegtuig klaar zijn om te boarden. Is ondertussen wel een rekbaar begrip:'een uur','in enkele ogenblikken' of 'even geduld alstublieft wij doen ons uiterste best'. Die hebben we ondertussen al drie keer gehoord ofzoiets. Ondertussen zie ik mijn vader en moeder koffie wegslurpen als een stel junkies aan de heroïne. En natuurlijk mijn extreem liefdadige broertje die ondertussen aan zijn derde blikje Coca-Cola begint. Ik snap hun echt niet. De enige cola die een beetje te drinken is is Pepsi. Maar ja daar zal ik wel alleen in staan. Maar als je dan denkt dat het niet slechter kan is er mijn jongere broertje. Hij kan heel slecht tegen suiker. En met slecht bedoel ik dat hij na één chocoladereep neer gaat. Daarom drinkt hij alleen van die groene sapjes. Je weet wel die groente sapjes die alleen een docent Nederlands of zo zou drinken. Maar het 'mooie' is dat mijn moeder dit zo'n mooi alternatief vind dat ik gezellig met hem mee mag drinken. Omdat ik zogenaamd niet genoeg groente eet. Ik wil niet veel zeggen maar dat andere broertje van heeft net zijn derde blikje cola op en zit te zeiken om een vierde.
Maar na al die tijd te wachten kunnen we eindelijk boarden. Nu mag ik gezellig een SpongeBob film gaan kijken omdat natuurlijk geen enkele vliegmaatschappij het laatste deel van de hobbit heeft. Ik zit er ook aan te denken om te melden wat in mijn tas heb zitten. Maar dat doe ik niet. Wat zouden mijn ouders er wijzer van worden?
Nu we de Amerikaanse douane naderen word ik toch wel echt zenuwachtig. Deze gasten houden je bijna letterlijk op de kop. Tassen worden volledig leeggehaald. Voor ons is een Afro-Amerikaans gezin aan de beurt. Hun tassen worden helemaal leeggehaald. Ik begin het echt in mijn broek te doen. De douanier zegt tegen het gezin voor ons dat hun roti het land niet in mag omdat het ziekten zou bevatten. Ze worden uit de rij verwijderd en ergens anders uitgehoord. Nu zijn wij aan de beurt. Dit is het moment van de waarheid. Nu moet het lukken. De douanier vraagt of ik iets bij me heb om te melden net als in Nederland. Nu wordt van mijn jongste broertje zijn tas wel leeggehaald. Hij staat bang tegen mijn moeder aan. De situatie wordt geruststellender als zijn sapje wel het land in mag. Mijn vaders sigaretten ook, en mijn moeders tumtums ook. Ik kan gewoon doorlopen. In mijn ooghoek zie ik dat van de zwarte man zijn groene sapje wordt ingenomen.'Rare jongens die Amerikanen, toch pap?'
'En dat was de eerste keer dat ik in contact kwam met Amerika' zegt een man in de eind 20 tegen zijn klant op een festival. De klant antwoordt in hetzelfde Amerikaanse brabbel-taaltje:' Je kan zeggen wat je wil, maar deze worst is echt fucking lekker. Waar haal je die?' Waarop de klant als antwoordt krijgt:'Slagerij Drent in Hoogeveen.' De twee mannen maken hun praatje af wanneer de show begint.
Die avond won een zekere worst verkoper Presidential Medal of Freedom met zijn boek: Onzichtbaar racisme.