2 juli 1916
Ellie Kenway
Holborn Post station
London
Dear mother,
'Het beslissende offensief' is begonnen. Dat was tenminste wat de commandant zei. Hoe moest ik dit mijn mannen uitleggen? Dit is de zoveelste keer dat we moesten aanvallen. Zoveel waren al gevallen. En zoveel zouden gaan vallen.
We stonden om acht uur al klaar in de loopgraaf. Het gebulder van de artillerie is nu al een week bezig. Doffe knallen gevolgd door oorverdovende explosies die door merg en been gaan. Ingegraven deelden wij onze loopgraaf deze hele week al met een rattenplaag. Niet dat we er last van hadden, de proviand was zo verrot dat zelfs de ratten op afstand bleven. Toen we uiteindelijk naar de voorste loopgraaf marcheerden stonden mijn hele laarzen in de modder. Hier wil ik toch niet voor sterven?
Het zeven landen leger loonde voor veel jongens begin dit jaar. Weg van je ouders en de wijde wereld in. Die wijde wereld was in volle gang tien centimeter boven ons. Het gebulder van de artillerie zou nog 5 minuten doorgaan was ons belooft en daarna zou de fluit klinken. Het plan luidde dan gewoon de Duitse loopgraaf in te lopen; waar iedereen was omgekomen na het bombardement. Simpel toch?
Toen de artillerie stopte kregen we het signaal. Een rode vuurpijl werd afgeschoten en uit alle loopgraven klonk het fluitsignaal. Ik floot uit volle borst op mijn fluit. Het was nu ieder voor zich. De soldaten volgden order en liepen langzaam naar de eerste rij prikkeldraad. Ik was er niet zeker van. Dit ging te makkelijk. De eerste linie prikkeldraad werd simpel overwonnen en voor ik het wist waren we op vijftig meter afstand van de tweede. Hier werd ik achterdochtig. Ik hoorde vaag schreeuwen in de verte. Het luidde:" aufmachen und laden!... ... Feuer!" Voor ik het wist suisden de kogels ons om de oren en vielen over mannen om. Ik wist het! Er waren nog Duitsers over in die loopgraven. De man naast mij werd in duizenden stukjes gereten door de kogels. Hij viel op grond smekend om zijn moeder. De beste jongen was pas 17. Dat was zijn grootste geheim en niemand mocht het weten. Alleen was het overduidelijk; hij rookte nooit. Schreeuwend om zijn moeder bekeek hij zijn rechterarm. Of wat er van over was. Zijn onderarm lag twintig centimeter verderop. Zijn darmen lagen er verdacht dichtbij. Er ontstond enorme chaos. Mannen liepen vast in het prikkeldraad en waren een makkelijk doelwit voor de kogels. Ik ging op de grond liggen en deed alsof ik dood was zoals aangeleerd.
Na vijf minuten sloegen de eerste gasgranaten in... Hoogsissend kwam de walm op ons af. "Gaaaaaaassssss!" Schreeuwde een commandant. Ik pakte mijn gasmasker en prutste hem over mijn hoofd. Iedereen volgde. De mannen in gasmasker zagen eruit als monsters uit mijn ergste nachtmerries. Iedereen verloor elk greintje identiteit terwijl ze begonnen te rennen. Er was geen verschil meer tussen elkaar. De dood vloog ons willekeurig tegemoet. De soldaat naast mij was te laat met zijn masker. Terwijl ik opstond en door het prikkeldraad liep, hoorde ik hem zijn longen uithoesten.
Vanuit de vijandige loopgraaf hoorde ik het schreeuwen:"Angriff!!!" . De Duitser kwamen uit hun holen om ons een bajonet in onze maag te duwen. Het kwam tot een schreeuwend man tot man gevecht. Uit mijn achtertas pakte ik mijn knuppel. Eigenlijk een stuk hout met metalen spijkers erin. Ik was van plan gewoon de dood in te rennen. Tot ik tegen een duitse jongen aanliep. Hij zal niet ouder dan 20 geweest zijn. Ik voelde zijn bajonet door mijn been heengaan. Ik haalde meteen met mijn knuppel uit. Er kwam een waas voor mijn ogen. Ik liet een volle ongetemde woede op hem los. Na de eerste klap viel hij op de grond. Na de tweede smeekte hij om genade. Ik dacht nergens meer bij na. Ik sloeg hem keer na keer. Tot ik zijn ogen niet meer terug kon vinden en de splinters van de schedel een halve meter verderop nog te vinden waren. Er was niks meer van de beste man over.
Daarna werd alles zwart. Toen werd ik wakker in een veldhospitaal. Ik ben mezelf de laatste tijd niet meer. Deze oorlog maakt mij gestoord.
Kind regards,
Edward Kenway
Ellie Kenway
Holborn Post station
London
Dear mother,
'Het beslissende offensief' is begonnen. Dat was tenminste wat de commandant zei. Hoe moest ik dit mijn mannen uitleggen? Dit is de zoveelste keer dat we moesten aanvallen. Zoveel waren al gevallen. En zoveel zouden gaan vallen.
We stonden om acht uur al klaar in de loopgraaf. Het gebulder van de artillerie is nu al een week bezig. Doffe knallen gevolgd door oorverdovende explosies die door merg en been gaan. Ingegraven deelden wij onze loopgraaf deze hele week al met een rattenplaag. Niet dat we er last van hadden, de proviand was zo verrot dat zelfs de ratten op afstand bleven. Toen we uiteindelijk naar de voorste loopgraaf marcheerden stonden mijn hele laarzen in de modder. Hier wil ik toch niet voor sterven?
Het zeven landen leger loonde voor veel jongens begin dit jaar. Weg van je ouders en de wijde wereld in. Die wijde wereld was in volle gang tien centimeter boven ons. Het gebulder van de artillerie zou nog 5 minuten doorgaan was ons belooft en daarna zou de fluit klinken. Het plan luidde dan gewoon de Duitse loopgraaf in te lopen; waar iedereen was omgekomen na het bombardement. Simpel toch?
Toen de artillerie stopte kregen we het signaal. Een rode vuurpijl werd afgeschoten en uit alle loopgraven klonk het fluitsignaal. Ik floot uit volle borst op mijn fluit. Het was nu ieder voor zich. De soldaten volgden order en liepen langzaam naar de eerste rij prikkeldraad. Ik was er niet zeker van. Dit ging te makkelijk. De eerste linie prikkeldraad werd simpel overwonnen en voor ik het wist waren we op vijftig meter afstand van de tweede. Hier werd ik achterdochtig. Ik hoorde vaag schreeuwen in de verte. Het luidde:" aufmachen und laden!... ... Feuer!" Voor ik het wist suisden de kogels ons om de oren en vielen over mannen om. Ik wist het! Er waren nog Duitsers over in die loopgraven. De man naast mij werd in duizenden stukjes gereten door de kogels. Hij viel op grond smekend om zijn moeder. De beste jongen was pas 17. Dat was zijn grootste geheim en niemand mocht het weten. Alleen was het overduidelijk; hij rookte nooit. Schreeuwend om zijn moeder bekeek hij zijn rechterarm. Of wat er van over was. Zijn onderarm lag twintig centimeter verderop. Zijn darmen lagen er verdacht dichtbij. Er ontstond enorme chaos. Mannen liepen vast in het prikkeldraad en waren een makkelijk doelwit voor de kogels. Ik ging op de grond liggen en deed alsof ik dood was zoals aangeleerd.
Na vijf minuten sloegen de eerste gasgranaten in... Hoogsissend kwam de walm op ons af. "Gaaaaaaassssss!" Schreeuwde een commandant. Ik pakte mijn gasmasker en prutste hem over mijn hoofd. Iedereen volgde. De mannen in gasmasker zagen eruit als monsters uit mijn ergste nachtmerries. Iedereen verloor elk greintje identiteit terwijl ze begonnen te rennen. Er was geen verschil meer tussen elkaar. De dood vloog ons willekeurig tegemoet. De soldaat naast mij was te laat met zijn masker. Terwijl ik opstond en door het prikkeldraad liep, hoorde ik hem zijn longen uithoesten.
Vanuit de vijandige loopgraaf hoorde ik het schreeuwen:"Angriff!!!" . De Duitser kwamen uit hun holen om ons een bajonet in onze maag te duwen. Het kwam tot een schreeuwend man tot man gevecht. Uit mijn achtertas pakte ik mijn knuppel. Eigenlijk een stuk hout met metalen spijkers erin. Ik was van plan gewoon de dood in te rennen. Tot ik tegen een duitse jongen aanliep. Hij zal niet ouder dan 20 geweest zijn. Ik voelde zijn bajonet door mijn been heengaan. Ik haalde meteen met mijn knuppel uit. Er kwam een waas voor mijn ogen. Ik liet een volle ongetemde woede op hem los. Na de eerste klap viel hij op de grond. Na de tweede smeekte hij om genade. Ik dacht nergens meer bij na. Ik sloeg hem keer na keer. Tot ik zijn ogen niet meer terug kon vinden en de splinters van de schedel een halve meter verderop nog te vinden waren. Er was niks meer van de beste man over.
Daarna werd alles zwart. Toen werd ik wakker in een veldhospitaal. Ik ben mezelf de laatste tijd niet meer. Deze oorlog maakt mij gestoord.
Kind regards,
Edward Kenway